دو کشور ایران و روسیه در طی سال های اخیر هر دو تحت فشار های ناشی از تحریم های غرب بوده و در شرایط نسبتا مشابه اقتصادی به سر می برند. این دو کشور تلاش نموده تا صادرات غیر نفتی خود را گسترش داده و به افزایش تراز تجاری کمک بسیاری نمایند. در همین راستا فدراسیون روسیه تلاش دارد تا از ابزارهای اقتصادی مناسبی نیز استفاده بهینه نماید. یکی از این ابزار ها مناطق اقتصادی موجود بوده که از اصلی ترین آن ها مناطق ویژه اقتصادی می باشد. این مناطق در چهار گروه مناطق تولیدی صنعتی، مناطق فناوری نوآوری، مناطق تفریحی توریستی و مناطق ویژه اقتصادی از نوع بنادر تقسیم می شوند. هرساله این مناطق فعال تر و دارای سهم بیشتری در رشد اقتصادی کشور خود دارند. اکثر تمرکز تولید در مناطق ویژه اقتصادی روسیه، نگاه به بازار وسیع خود روسیه بوده است. لذا بسیاری از این مناطق ویژه اقتصادی فرصت ایده آلی جهت دسترسی به بازارهای داخل روسیه از طریق انواع حمل و نقل می باشد. این مناطق ارتباط بسیار خوبی را با کشورهای همسایه ایجاد کرده است و از طرق مختلف ریلی و هوایی به مناطق آزاد کشورهای همسایه متصل می شود. لذا روسیه در تلاش است تا از طریق این مناطق نقش گسترده تری در تجارت خود با اتحادیه اقتصادی اوراسیا نیز داشته باشد. برای مثال در سال 2020 میلادی، بین دو منطقه ویژه اقتصادی واقع شده در منطقه اولیانوفسک و زیبو چین خط آهن ساخته شد که قطاری ، قطعات اتومبیل، مصالح ساختمانی، قطعات صنعت نفت و گاز، روغن و گندم را بین دو منطقه ویژه اقتصادی جابجا می کند. لذا وجود چنین برنامه های توسعه ای در حوزه مناطق ویژه اقتصادی روسیه  می تواند برای حضور ایران در این مناطق فرصت مناسب دسترسی داشته باشد.
همچنین شرکت های بزرگ خارجی مشغول تولید و صادرات محصولات خود از طریق این مناطق می باشند. یکی از بزرگترین دلایلی که ایران را به لزوم همکاری های بیشتر با این مناطق دچار می کند، تسهیلات ویژه است که فدراسیون روسیه برای تولیدکنندگان و صاحبان کسب و کار در این مناطق ایجاد کرده است. وجود تامین مالی و حمایت مالی دولت فدرال و بانک مرکزی فدراسیون روسیه از فعالیت های اقتصادی در این مناطق است که این مسئله برای شرکت های صنعتی ایران که مشکل تامین مالی ممکن است داشته باشند، فرصت خوب و اثرگذاری خواهد بود.