پیشرفت كشور بر اساس الگویی درون زا تقویت میشود

با امروز و فردا کردن و موکول کردن آنچه باید انجام داد به فردا نه تنها زمان نمیخریم بلکه همه داشته هایمان را هم از دست میدهیم. نه زمان حرمتی برای تعللهای ما قائل است و توقف میکند و نه زمانه ثابت میماند تا تصمیمهای ما اجرایی شود. کال همه چیز به نفع مان نیست وقتی خودمان نمیخواهیم و تالشی نمیکنیم. سختتر آن زمانی است عواملی خودخواسته و ناخواسته دست و پایمان را ببندد تا هر روز از زندگی کردن پشیمان شویم؛ در این شرایط هم راه هایی هست. همیشه راه هایی که نرفته ایم وجود دارد. منظورم میانبرها و بی راهه هایی که سرانجام اش بن بست و گم شدن باشد نیست. وضعیت امروز اقتصاد کشورمان بی شباهت به انسانی که دست و پا و بسته تالش هایی برای تکاپو دارد است.
محدودیت هایی که نتیجه تحریم های نامشروع است و آنجایی که به نام برجام گشایشی رخ می دهد ُ آنقدر چاه و چاله های پیشین را باید پر کردکه سهمی برای آینده که چند روز بعدش هست نمی ماند. اما راه نجات صبوری و نشستن از سر استیصال نیست. راه حل و گشایش دست خود ماست. اقتصاد عاملی مستقل نیست و وابستگی مستقیم آن به قواعد بین المللی شرایط را نسبت به دهه های گذشته به شدت تغییر داده است. این موضوع بر خلاف نظرات عده ای که تصور می کنند هر حرکتی همراه با قواعد بین المللی برابر با از بین رفتن استقلال و خودباختگی و فراموشی ایده آل ها و آرمان هاست نیست.
شکل گیری اقتصاد بر اساس مؤلفه های مقاومتی شرایطی را ایجاد می کند که پیشرفت کشور بر اساس الگویی درون زا تقویت میشود .
لازمه این وضعیت بازبینی در رویه ها و قوانین است و الزام آن فعالیت هایی بر اساس پروتکل های جهانی است تا جایی که اقتصاد کشور دچار وابستگی افسار گسیخته نشود. اگر تا چند سال پیش نگرانی از شکل نگرفتن اقتصاد مقاومتی وجود داشت اما تجربه برجام نشان داد که اقتصاد مقاومتی با توجه به قواعد پذیرفته شده بین المللی می تواند ایران را به چهارراه مبادلات اقتصادی منطقه ای تبدیل کند. به گونه ای که علاوه بر حفظ استقالال کشور نیازهای اولیه نیز در گرو اتهام عدم پایبندی به قواعدی که جهان پذیرفته است قرار نگیرد.

*نیلوفر احدیان